Reisverhaal Costa Rica
Donderdag 7 februari
Lekker ontbeten en op m’n gemak de bus van tien uur gepakt, op weg naar het zuiden! De eerste busrit duurde toch langer dan verwacht en ik zat aan het raam in de zon – dus het was even braden en bakken. We kwamen net op tijd aan voor de veerboot naar Puntarenas, volgens mij wacht-ie ook wel op de bus. Het weerzien met Puntarenas ging gepaard met gemengde gevoelens. Na de spanning van de vorige keer was ik blij dat het een tussenstop was, maar toch zag het er nu levendiger en gezelliger uit.
Na een tijdje lopen in de hitte wachtte ik op de bus naar Quepos. Het instappen gebeurde met een hoop geduw en getrek en om ons (de backpackers) heen stonden allerlei jochies van een jaar of tien ons gade te slaan. Ik was blij eindelijk een plek veroverd te hebben, toen ik het merkte. Ik tastte vergeefs langs mijn rechterbeen waar normaal een bobbel zit. Mijn portemonnee was weg. Shit, shit, shit, godverdomme! Iemand heeft tijdens het getouwtrek van het instappen mijn portemonnee uit mijn broekzak gegrist, flitste het door mijn hoofd. In paniek speurde ik het gangpad in de bus af, hopende dat ik het zwarte ding ergens zag liggen. Nee dus.
Bezweet rende ik naar buiten, wanhopend de grond afzoekend om te kijken of-ie daar ergens lag. Alleen de jochies stonden daar nog. De bus stond te ronken om te vertrekken, dus ik gaf de hoop op. Rampzalig is het niet direct, er zat maar 15 dollar in en een hele reeks pasjes die hier volstrekt waardeloos zijn, zoals mijn Albert Heijn bonuskaart, m’n pasje voor de ziektekostenverzekering, m’n bibliotheekpasje en mijn perskaarten. Ook m’n bankpas zat erin, maar zonder pincode begin je daar niet veel mee. M’n paspoort, vliegticket, creditcards, travellers cheques en de meeste dollarbiljetten zaten nog steeds veilig in mijn moneybelt, die verscholen onder m’n kleren wat moeilijker te jatten is.
Ik kan het alleen niet uitstaan dat het me overkomen is. Na zoveel als risicovol te boek staande landen bereisd te hebben zonder beroofd te worden, is het me nu toch overkomen. Eens moest het er een keer van komen, zou je denken. Ik hou altijd mijn hand op mijn broekzak, maar in een onbewaakt ogenblik is het die klootzakken toch gelukt. Het gebeurde in een flits en ik had niets in de gaten. Is mijn beschermengel weg? Ik zal wraak nemen, en die zal zoet zijn.
► Lees verder naar vrijdag 8 februari.
