Cuba Dagboek

DINSDAG 14 FEBRUARI

Uitgerekend op de twee dagen dat ik me verlaag tot een resort voor wat zon, zee en strand, is het kloteweer. Er was vandaag niet alleen een koude wind, maar ook nog eens een grijs wolkendek en een lage temperatuur. Ik had mijn trui en mijn jas aan en ik had het nog steeds koud. Bovendien kreeg ik een steeds grotere hekel aan die mensen hier. Het zijn zulke simpele zielen – ze kunnen niets zelf en omdat ook de alcoholische dranken all inclusive zijn, zijn ze al vroeg op de dag dronken. Dan lopen ze te lallen en te brallen in de buurt van het zwembad. Het zwembad zelf is prachtig, er is een mooi strandje en de natuur is beeldschoon, maar door de gasten is dit eigenlijk een vreselijk oord. Als het nou mooi weer was, dan had ik ze nog wel voor lief genomen, maar met dit kutweer beginnen ze me aardig de keel uit te hangen. Wat doe je dan op zo’n dag? Dan maak je een uitstapje naar het buitenland, naar het echte Cuba, maar nog wel gebrandmerkt door je gele armbandje. Een paar kilometer verderop langs de kust was het lokale dolfinarium. Dit was een en al triestheid. Twee dolfijnen leefden in een bassin van drie bij drie meter, een zeeleeuw moest het doen met een badje van twee bij twee meter. Het haaienaquarium was leeg en was dringend aan een onderhoudsbeurt toe. Het water was bruin, de stalen bak was verroest en door het glas kon je niet meer kijken door het vastgekoekte vuil en de algen. Samen met vier Cubanen nam ik plaats in het immense theater voor de dolfijnenshow. De arme beesten maakten salto’s, sprongen door hoepels, draaiden pirouettes en zongen een symfonie van Beethoven. Na elk kunstje werd de applausmachine aangezet. Voor de dolfijnen was het een manier om eten te krijgen. Of die intelligente zoogdieren er ook plezier aan beleven, weet ik niet. Na dit uitstapje keerde ik terug naar Amigoland. Nog één avond moest ik me staande houden tussen dronken en schreeuwende Franse en Italiaanse toeristen.

> Lees verder naar woensdag 15 februari