Dagboek van Egypte

Woensdag 20 september

Als je alleen reist heb je van die dagen dat het allemaal wat minder gaat. Voor het eerst sinds Alexandria had ik het gevoel dat ik mensen om me heen mis. De afgelopen weken ben ik, soms meerdere dagen, met talloze aardige reizigers opgetrokken. Na het afscheid gisteravond ben ik weer op mezelf aangewezen. Natuurlijk kwam ik wel andere backpackers tegen in Luxor vandaag, maar om weer helemaal van voren af aan een relatie op te bouwen met die lui – dat vreet energie. Ik had er bovendien ook helemaal geen zin in. Ik voelde me afgepeigerd en het kostte me heel veel moeite om op gang te komen. Voor het eerst ook sinds ik in Egypte ben heb ik een wat dunnere ontlasting. Het is niet ernstig, maar toch. Ik dacht dat na al die weken zonder problemen mijn maag wel gewend zou zijn aan de uitermate smerige en onhygiënische omstandigheden hier in Egypte. Daarbij kwam nog dat mijn brilmontuur gisteravond door midden brak. Het is geen ramp, maar toch. Ik heb het montuur proberen te lijmen met Japanse superlijm die ik hier ergens heb gekocht, maar langer dan een paar uur houdt-ie het niet. Ik kan vooral niet teveel lachen, want dan voel ik al dat mijn bril elk moment uit elkaar kan vallen. Ik heb gelukkig nog mijn sterke zonnebril waarmee ik gedurende de dag het een en ander kan zien. Na het regelen van een aantal dingen – geld en een vliegticket naar Sharm-el-Sheik – heb ik een fiets gehuurd en ben naar de Karnak Tempel gefietst. Het is na de pyramides het meest begerenswaardige monument van Egypte. Het was inderdaad een groots complex dat de farao’s daar hebben neergezet, maar toch had ik het binnen een uur wel gezien. Ik heb er op mijn gemak doorheen gewandeld, maar ging niet bij elke pilaar stilstaan.

Lees verder naar donderdag 21 september.