Ghana Reis Dagboek

WOENSDAG 10 NOVEMBER

Voordat ik het park zou verlaten sloot ik me aan bij een vroege ochtendwandeling, ondanks de drek die ik vannacht in mijn toiletpot deponeerde. Op zoek naar die vermaledijde olifanten, die ik tot dusver alleen in de verte mocht aanschouwen. Gisteren lieten de olifanten zich de hele dag niet zien, kennelijk uit wraak door het neerschieten van een van zijn soortgenoten. Ook vanochtend kruisten de dikhuiden niet toevalligerwijs ons pad. Enigszins teleurgesteld stapte ik met Michelle en Annemieke, de twee Nederlandse meisjes van het fietsongeluk, in een gecharterde taxi naar Tamale. Met een taxirit blijf je niet verschoond van de grillen der natuur en de onbehouwenheid van de Ghanese wegenbouwers, bleek al snel. Een grote rode stofwolk vanuit de achterbak blies continu over ons heen. Onze bagage werd geleidelijk aan met een dikke laag zand bedolven dat afkomstig was van het Ghanese wegdek. Na amper een uurtje rijden kon ik nauwelijks meer iets zien door m’n bril en zaten m’n neusgaten en oren vol zand. Ook mijn rugzak bevatte onbedoeld veel rode korrelige souvenirs. Compleet onder het stof zei ik in Tamale gedag tegen Michelle en Annemieke en propte ik me in een trotro naar Bolgatanga, een plaats in het noorden van Ghana. Met pijn in mijn zitvlees arriveerde ik in ‘Bolga’, zoals de mensen hier zeggen. Toen ik op weg was naar een hotel kwam ik Anna en Heidi weer tegen, de Duitse en Finse waarmee ik in Mole een flinke borrel had gedeeld (nu weet ik hun namen inmiddels wel!). Ene ‘Pete’, een Ghanees uit Tamale, vergezelde hen. Deze dubieuze figuur begon meteen over coke en marihuana toen ik vertelde dat ik uit Holland kom. Ook reageerde hij verbaasd toen ik weigerde een slok te nemen uit een doos goedkope Spaanse tafelwijn. Ik hou niet zo van dit soort types die alle Nederlandse reizigers associeren met het drugsparadijs waar Nederland in hun kringen kennelijk bekend om staat. Helaas bleef hij de rest van de avond bij me hangen. Ik begrijp niet dat Anna en Heidi ermee instemden dat hij met hun meeging naar Bolga, want ook bij hun begint ‘zwarte Pete’ de keel uit te hangen. Zelfs bij het avondeten ging hij mee, ondanks onze mededeling dat hij zijn eigen eten zelf moet betalen. Wat wij uitgeven voor een avondje uit eten in een restaurant (inclusief bier zo’n 3 tot 4 euro) is voor de gemiddelde Ghanees al snel een weekloon. Ook een Canadese journaliste die een radiodocumentaire in Ghana aan het maken is, schoof aan bij ons avondeten. Zij reist hier al enkele maanden rond met haar zoontje van zes jaar (een bijdehand jochie die later uiteraard ook journalist wil worden!). Ik vind het bewonderenswaardig om hier met je kind rond te reizen. Vooral als jongetje krijg je ongewild veel meer aandacht dan wij, volwassenen.

Lees verder naar donderdag 11 november

ReizenReizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam