Ghana Reis Dagboek

VRIJDAG 5 NOVEMBER

Al om half acht haalde Marieke me op met een taxi om me mee te nemen naar het weeshuis waar ze werkt. Ik had haar gisteravond gebeld omdat ik iets buiten de gebaande paden wilde zien en omdat ik haar nog ‘s wilde zien. We reden naar een complex buiten Tamale dat bekendstaat als de ‘Tamale Community School’. Het weeshuis zelf, voor kinderen van 0 tot en met 5 jaar, zag er op zich niet onaardig uit. De leefomstandigheden van die arme kinderen daar was echter niet om over naar huis te schrijven. De kinderen, of eigenlijk baby’s nog, zijn door hun ouders in de steek gelaten of de moeder is in het kraambed gestorven. In het weeshuis worden ze min of meer in leven gehouden, als dieren in een dierentuin. Drie keer per dag krijgen ze pap en een keer per dag krijgen ze rijst. De net geborenen liggen dag en nacht in hun bedje te slapen. De kleinsten worden overdag in een soort kooi gestopt, waar ze een paar vieze teddyberen hebben om de hele dag mee te spelen. Speelgoed is er wel, maar ligt of in een kast of wordt door de medewerkers van het weeshuis aan hun eigen kinderen gegeven. Speelgoed en kleren worden in ruime mate door westerse goede doelen geschonken, vertelde Marieke, maar dat gaat niet naar de weeskinderen toe. Als zij er wat van zegt, zeggen de medewerkers: jij bent hier niet de baas, bemoei je er niet mee. De kinderen lopen in vieze kleren, pissen regelmatig op de vloer van het speelhok en smeren de ontvangen papaya over hun hele lichaam. Na een paar uur was het al een grote bende in het ‘fietsenhok’. Marieke kon er niet tegenop dweilen. Zij en de andere vrijwilligsters doen al het vuile werk, de medewerksters hangen liever voor de televisie. Misschien heb ik niet een goed beeld gekregen na een ochtendje meekijken in het weeshuis, maar ook Marieke was na twee maanden somber gestemd (ook al rook ze de doordringende pislucht van het toilet niet meer, een geur die ik de rest van de dag niet meer uit mijn neusgaten kreeg). Wat voor toekomst hebben deze kinderen? De meeste worden door hun vader opgehaald als ze een jaar of vijf zijn, maar soms ook niet, en dan moeten ze de rest van hun leven in het weeshuis slijten. Er zit een jongen van begin dertig – hij kan niet eens lopen – die nooit is opgehaald. De kinderen in het weeshuis leren vrijwel niets. De enige oplossing om de toekomst van dit soort kinderen te verbeteren, is om zelf een weeshuis te beginnen. Maar dan ben je weer een arrogante westerling die het allemaal beter weet. De enige keer dat de kinderen in dit weeshuis echt werden verwend, was de dag dat de directeur van de landelijke organisatie van weeshuizen langskwam. De kleuters en peuters kregen de mooiste kleren aan en rijkelijk te eten. Hypocriet, maar dit is Ghana. Ondertussen heb ik wel bewondering voor Marieke en de andere vrijwilligsters die hun best doen het leven van deze kinderen te verbeteren. Ik zou met haar ‘s middags ook nog meegaan naar een schooltje, maar daar fietste een conflict met haar gastgezin tussendoor. De 22-jarige Ghanes host had het gemunt op de 18-jarige Nederlandse roommate van Marieke en ze hadden ruzie over het eten dat het Ghanese gastgezin hen voorschotelde. Er zaten wormen in, zo bleek uit een tripje naar het ziekenhuis. Jammer, want Marieke is een leuke meid en ik had graag nog langer met haar opgetrokken en haar beter willen leren kennen. Hopelijk zie ik haar in Nederland weer. Ik besloot te gaan pimpelen in de levendige bar van het Catholic Guesthouse, waar ik zoals gewoonlijk weer de enige blanke was. Maar om acht uur ‘s avonds was het al helemaal uitgestorven, leeg, donker en verlaten in de bar.

Lees verder naar zaterdag 6 november

ReizenReizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam