Mexicaans Dagboek
DONDERDAG 13 NOVEMBER
Drie weken Mexico is véél te kort. Dat concludeerde ik bij mezelf toen ik vanochtend ontwaakte en me de zo kenmerkende spanning vlak voor een grote vliegreis begon te bekruipen. Dit uiteraard gecombineerd met het melancholieke terugblikgevoel van drie weken rondreizen in dit land waar zoveel is te zien. Ik wil nog niet naar huis!! Ik had een lange dag voor de boeg en wilde uitslapen, maar dat lukte niet erg. Door de afwisseling van kou, warmte, wind en zon gisteren had ik behoorlijke keelpijn gekregen. Dan maar het geld opmaken, een traditionele bezigheid op de laatste dag. Dat viel niet mee. Kennelijk had ik veel te veel geld opgenomen, want zelfs na de aanschaf van een berg souvenirs had ik nog veel peso’s in mijn broekzak. Méér souvenirs kon ik niet dragen. Ik ben zelfs gestopt met afdingen, maar de verkopers in de souvenirwinkels waren zo wanhopig dat ze vanzelf eenderde van de prijs haalden als ik zelfs maar naar iets keek. Ik was zo ongeveer de enige toerist in de markthallen waar bij elk kraampje zo ongeveer dezelfde souvenirs lagen uitgestald. Ik probeer nog wat peso’s op het vliegveld te slijten, of zal ik me laten beroven? Wat een ongekende luxe in dit land waar het gemiddelde maandsalaris 200 peso’s (20 euro) bedraagt, zo besef ik nu. Niettemin zit ik nu in Bar La Galeria, een van de meest luxe etablissementen van Mexico City, het duurste glas rode wijn te drinken dat ik ooit in dit land heb gehad: ongeveer 4 euro. Onder het genot van enkele oude grijze violisten in donker pak zit ik mijn tijd weg te drinken tot het moment dat het tijd is om naar het vliegveld te gaan. Oh, die muziek in de Mexicaanse bars en restaurants…. wat zal ik dat missen in Amsterdam. Het is misschien klassiek en ouderwets, maar tegelijk zo volks, cultuurbepalend en sfeerverhogend. Dit is wat anders dan die Oekraiense straatmuzikanten die de Amsterdamse terrasjes afstruinen en die je hevig doen verlangen naar oordopjes….. Een paar wijntjes later en na een donatie van mijn laatste peso’s aan gitaristen, orgeldraaiers, zwervers en daklozen zit ik in het vliegtuig tussen een paar honderd andere luchtreizigers. Reeds na het opstijgen besefte ik: mijn vakantie is voorbij. Onder de flikkerende beelden van Lara Croft, The Tomb Raider mijmer ik over wat ik allemaal heb gezien, meegemaakt, ondergaan en geleden. Eén ding is zeker: ik wil in mijn leven nog een keer terug. Niet meteen al volgend jaar, maar wel ergens in de toekomst. Om die delen van Mexico te zien waar ik nu niet aan toe kwam en waar ik zoveel goede dingen over heb gehoord. Zelfs na tien jaar reizen heb je Mexico nog niet gezien, zei de Zwitserse uit San Cristóbal, al ken je het land dan misschien wel een beetje. Er is zoveel variëteit in de trant van natuur, cultuur en mensen. Zoveel verschillende indianenvolkeren die hun eigen gewoonten, gebruiken en eigenaardigheden hebben achtergelaten (de Maya’s hebben de tortilla bijvoorbeeld al uitgevonden). Wat ik ook zéker weet, is dat ik de volgende keer een cursusje Spaans moet volgen. Dat was een van de grootste handicaps tijdens mijn reis (wist ik veel dat niemand Engels sprak). Een goed voornemen, na een mooie reis. Om nog even mee weg te dromen, met het kille Holland in zicht. Ja, Mexico is warm!
EINDE
