Met een lichte hoofdpijn werd ik wakker. Ja, de mezcal heeft z’n effect gehad. Om de kater enigszins te verzachten, nam ik een stevig Mexicaans ontbijt, overigens zonder dat ik me daar bewust van was. Ik bestelde willekeurig een tweetal dingen die op de menukaart onder het kopje ‘Desayuno’ (ontbijt) stonden vermeld. Als maaltijd kreeg ik gebakken eieren doorspekt met chili en een poepbruine varkenssaus. Als drankje kreeg ik een soort papaya milkshake met een flinke dosis mezcal erin. Mijn dag kon niet meer stuk! Voortaan in mijn reisgids toch even opzoeken wat al die gerechten betekenen, maar af en toe iets lokaals uitproberen…. daar is op zich ook niks mis mee. Vandaag was – op het ontbijt na – de saaiste dag van mijn vakantie. Ik heb niks meegemaakt, Pascal en Arnaud waren weer vertrokken en in het verlaten San Agustinillo was alles hetzelfde als gisteren en de golven waren nog steeds te hoog om op je gemak evenredig met de kustlijn baantjes schoolslag te kunnen trekken. En ik vond het heerlijk! Doezelen in de hangmat, kijken naar de eigenaar van m’n hotel die traditiegetrouw om drie uur op zijn barbecue het avondeten begint klaar te maken, luisteren naar de vogels die een oeoeoeoekk-oek-oek-geluid maken en staren naar het witte schuim van de golven dat tegen de rotsblokken in zee omhoog spat. Het enige dat verandert, is het aantal bladzijden dat ik gelezen heb in mijn boek. Eindelijk merk ik dat de werkstress langzaamaan van mijn lichaam rolt en mijn ADHD-peil geleidelijk daalt. Daar is geen stress control training voor nodig. Je gaat gewoon een paar dagen naar San Agustinillo.

Lees verder naar vrijdag 31 oktober