Cuba Dagboek
WOENSDAG 1 FEBRUARI
Soms haat ik het reizen. Dan denk ik: waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Waarom moet ik het mezelf – zeulend met een rugzak in de hitte – zo moeilijk maken? En waarom spreekt niemand Engels in deze moderne kutstad, die ik vandaag vergeefs heb proberen te verlaten? De eerste februaridag begon al met een barstende koppijn, ik weet niet waarvan. Van teveel zon, van de reisstress of toch van de vier Bucanero’s van gisteravond? Ik moest er nog de hele dag in Santa Clara mee rondlopen, want in mijn drang naar een beetje avontuur of een stukje authentiek Cuba had ik besloten een treinkaartje naar Camaguey te kopen. Dat was mijn grootste misrekening. Die trein vertrok pas zeven uur ‘s avonds, waardoor ik nog de hele dag in Santa Clara moest doorbrengen. Twee dagen bleek eigenlijk toch teveel van het goede voor dit niet al te bijzondere stadje. Eén uur kon ik me wel vermaken bij de trein die Che had overvallen en in het Museum voor de Sierkunst. Dat is een prachtig ingericht koloniaal huis waar ik in sneltreinvaart doorheen liep omdat een suppoost me de hele tijd achtervolgde, op 20 centimeter afstand. En toen? Er is een groot plein in Santa Clara waar je rondjes kunt lopen en waar bankjes staan. Die zijn ideaal om mensen te bekijken, leuk voor een uur of maximaal anderhalf uur. Dan er is één café, Europa geheten, waarvoor je niet in de rij hoeft te staan en met een terras – ideaal om passanten te bekijken. Leuk voor een uur of maximaal anderhalf uur. Ik wisselde plein en café dus af. Het plein had ik gisteren ook al meerdere malen gezien en in café Europa was ik ook al vier keer geweest, simpelweg omdat dat de enige plek is waar je een tijdje ongestoord een kop koffie kunt drinken. Toen ik voor de zoveelste keer op het plein liep, merkte ik dat mensen die in dat oranje T-shirt gestoken jongen al begonnen te herkennen. ”Hé, een nieuwe pleinbewoner erbij”, zullen ze hebben gedacht. Ik wilde geen naam krijgen als doelloos rondzwervende backpacker, dus veel te vroeg, om vijf uur, zat ik al op een ongemakkelijk stoeltje op het treinstation. Twee uur daar wachten moet vol te houden zijn, dacht ik. Om zeven uur kwam er geen trein en om tien uur was er nog steeds geen trein. Minimaal drie uur vertraging, daarmee vergeleken is het gemiddelde oponthoud van de Nederlandse Spoorwegen niets bij. Rond tien uur ‘s avonds kwam een trein no. 14 binnenrijden die naar Havana ging. Ik keek naar de dienstregeling en zag dat de verwachte aankomsttijd 05.13 uur in de ochtend was! Een vertraging van bijna 14 uur! Toen wist ik al hoe laat het was, en droop ik af naar het plein van Santa Clara waar ik incheckte in een Oost-Europees aandoend hotel. De hele dag naar de klote en een souvenir rijker in de vorm van een treinkaartje van 9 euro. Toen daarna twee pogingen mislukten om peso’s uit de geldautomaat te trekken, wist ik het zeker: ik kan beter zo snel mogelijk mijn bed in duiken.
> Lees verder naar donderdag 2 februari
