Cuba Dagboek

ZATERDAG 11 FEBRUARI

Het tochtje van gisteren had me een flinke spierpijn bezorgd, merkte ik toen ik me vanochtend uitrekte. Vooral rond mijn knieën hadden m’n spieren het zwaar te verduren gehad. Ik wilde de grijze wolken ontvluchten en verliet Baracoa veel eerder dan ik van plan was. En dan zal je uiteraard zien dat vandaag de zon weer volop schijnt, maar ja, ik had mijn buskaartje al gekocht. Op het busstation kwam ik een hoop andere backpackers tegen die ook hun plannen hadden gewijzigd door het slechte weer van de laatste dagen. Ik was het ook een beetje beu iedere keer ‘nee’ te horen als ik ergens iets wilde bestellen. In mijn hotel was ontbijten niet mogelijk, ze hadden niks in de keuken. De hele ochtend heb ik Baracoa afgelopen, op zoek naar minstens een kop koffie, maar zelfs dat was nergens te krijgen. Ik begin steeds beter te voelen hoe de Cubanen met de schaarste hebben te kampen en hoe zij dagelijks een urenlange strooptocht moeten afleggen op zoek naar de eerste levensbehoeften. Alles draait bij hen om de contacten, de juiste adressen en hun netwerk, want naast de officiële kanalen tiert er een welige zwarte markt. Hoe lukt het de Cubanen van de casa particulares voor het ontbijt niet alleen koffie, maar ook nog eens kaas, ham, eieren, melk, brood en fruit te regelen? Ik zie die producten zelden ergens, enkel de zoektocht naar koffie strandt al regelmatig. Terwijl ik geld heb en met geld is alles te koop, zou je denken. In Cuba is de regel juist geen uitzondering en gaat die vlieger niet op. De Cubanen die het slimste en handigste zijn en de beste contacten hebben, weten het meest voor elkaar te krijgen. Ze hebben geen van allen geld, dus moeten ze wel op deze manier werken. Ik voel me verwend, als ik me opwind omdat ik nergens koffie kan krijgen en tegelijkertijd aan die mensen hier denk. Hun dagelijks terugkerende problemen zijn iets waarbij mijn kleine koffieprobleempje in het niet valt. Mij erin berustend dat ik later wel weer koffie kan krijgen, stapte ik in de ijskoude bus. Een aardig Oostenrijks-Italiaans koppel had ergens Baracoase chocola weten te bemachtigen en bood mij een stukje aan – het was niet te vreten! Droog, bitter en zonder het gevoel van ‘het smelt op je tong’. Het ging eerder tussen mijn kiezen zitten en eigenlijk heb je er een tandenstoker bij nodig. Aan het begin van de avond was ik weer terug in Santiago. Mijn plan is morgen een plek aan het strand uit te zoeken om een paar dagen te relaxen. Eén nacht wilde ik hier in een casa doorbrengen. Ik liet me door een taxi afzetten in het centrum en belde aan bij de eerste goed uitziende casa die ik zag. Die was vol uiteraard, maar aan de overkant was nog plek. Het was er niet schoon, maar één nacht wilde ik wel doorbrengen bij de bewoonster, die ik minstens negentig jaar oud schatte.

> Lees verder naar zondag 12 februari

ReizenReizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam