Cuba Dagboek
ZONDAG 12 FEBRUARI
De stokoude eigenaresse van de casa particulare is de meest onschuldige Cubaan die ik tot nu toe ben tegengekomen. Onbehouwen, onbevangen, onschuldig en er niet op uit om geld af te troggelen. Ze woont in haar eentje in een oud koloniaal huis dat zijn beste tijd heeft gehad. Gisteravond zat ze in haar schommelstoel televisie te kijken. De tv stond snoeihard. Vanochtend hoorde ik haar al stommelen en rommelen in de keuken om mijn ontbijt klaar te maken, een geste waar ik mij al terstond schuldig over voelde. Hoe kon ik het zo’n oud vrouwtje aandoen te vragen een ontbijt voor mij te regelen? Moest ze zelf in alle vroegte met een paar honderd andere Cubanen op de zwarte markt vechten om een stuk brood en wat kaas? Ik nam aan dat ze gezien haar leeftijd een buurjongen voor een paar peso’s zou vragen brood voor haar te halen. Het ontbijt stelde uiteindelijk niet veel voor, maar het kostte ook geen drol. Dit is de goedkoopste, smerigste en meest sympathieke casa waar ik tot nu toe ben geweest. Ik was benieuwd naar het levensverhaal van deze vrouw, die eerst het Amerikaanse imperialisme heeft meegemaakt en de laatste vijftig jaar heeft geleden onder de castristische revolutie. Mijn Spaans is nog te gebrekkig om haar uit te horen. Dacht ik. “I am old and ugly”, zei ze, toen ik bij het weggaan een foto van haar wilde maken. Zit ik een beetje in het Spaans te hakkelen, blijkt ze stiekem gewoon Engels te kunnen spreken. Vandaag ging ik Cuba verlaten. Niet het eiland, maar het land. Bij Cubatur, de reisorganisatie van de staat, heb ik drie nachten geboekt in een fout strandresort op 50 kilometer van Santiago. Zo aan het einde van mijn vakantie wil ik nog een paar dagen relaxen, luieren, slapen, lezen en genieten van zon, zee en strand. Het liefste doe ik dat in een primitief hutje op het strand, maar dat concept bestaat nog niet in Cuba. Zo lang als Fidel nog leeft, kun je alleen terecht in dure resorts waar alles is ingericht voor de simpele, rijke en verwende package tourist. Het échte Cuba is in dat soort hotels ver te zoeken. Na enig onderhandelen vond ik een Cubaan die me met zijn gammele bak voor 20 peso naar het Amigo Coral Carisol Resort wilde brengen (de naam alleen al….). Halverwege de rit hield de politie ons staande. De Cubaan had in zijn privé-auto een westerse toerist meegenomen en ik reisde met een illegale taxi, allebei strafbare feiten. De chauffeur kreeg een boete van 40 Cubaanse peso’s (ongeveer twee euro, veel geld hier ter plekke). Ik kon mijn overtreding afkopen met een Parker-pen met het opschrift ‘Bourse du Luxembourg’ (vandaar nu het zwarte schrift in mijn dagboek). Hopelijk heeft de zoon, dochter of ander familielid van de agent er nog veel plezier van. Bij aankomst in het Amigo etc. resort kreeg ik een geel polsbandje om. Het is all inclusive, hier moet ik de komende drie dagen mee lopen.
> Lees verder naar maandag 13 februari
