| VRIJDAG 12 NOVEMBER
Dit was een van de ellendigste dagen van mijn reis in Ghana (tot dusver). Nog goedgemutst, alleen een beetje moe van het vroege opstaan, stapte ik om 7 uur ‘s ochtends in een minibusje op weg naar Kumasi. Het was de snelste en meest comfortabele rit ooit in dit land. Het vervoermiddel was modern, had maar veertien zitplaatsen en had airconditioning (wat was ik blij dat ik een lange broek had aangetrokken!). De chauffeur reed lekker door en iedereen was zelfs verplicht zijn veiligheidsgordel om te doen, een unicum in Ghana. Deze speciale snelservice was dan ook bedoeld voor ‘business travellers’, maar dat weerhield me er niet van er een kaartje voor te kopen. In iets minder dan zeven uur hadden we dat hele eind afgelegd, van Bolga in het hoge noorden naar Kumasi in het zuiden. Ik zag het landschap veranderen, van droog en dor naar weelderig groen. Toen we tegen twee uur in Kumasi arriveerden, kocht ik meteen een buskaartje voor de rit naar Accra. Die bus van de staatsmaatschappij STC vertrok om drie uur. Tijdens het wachten in de grote, vieze en stinkende vertrekhal liet mijn maag weer oprispingen horen (ik heb nog steeds last van diarree). Zelfs het eten van een rol Ivoriaanse biskwietjes ging mijn eetlust al te boven. Accra ligt hemelsbreed gezien gelukkig niet heel ver weg van Kumasi, en volgens het busboekje zou de bus vier tot vijf uur over de rit doen. Ik dacht dat ik dat wel kon volhouden, maar nee, al op het busstation van Kumasi ging het mis. Terwijl ik al in de bus zat die op het punt stond om te vertrekken, lieten mijn maag en darmen me in de steek en kwam de hele dagvoedselvoorraad van Ivoriaanse biskwietjes, Ghanese chocola, Nederlandse Mentos, bananensap en water eruit. Ik kon nog net op tijd een zwart plastic tasje uit mijn rugzakje grissen om de boel in over te geven. Toen ik al hijgende en zwetende aan het bijkomen was, en de andere buspassagiers stoïcijns naar een luidruchtige film zaten te kijken, ontdekte ik dat het tasje lekte. De kots sijpelde over m’n broek, m’n schoenen, m’n rugzakje en de vloer van de bus. Snel pakte ik een ander tasje waar ik mijn malariatabletten in bewaarde en deed dat om het kotszakje heen. De ellende was toen nog niet ten einde. Ik zat in een bus die snel optrok en snel afremde, en jahoor, even later ging het weer mis. Na de derde keer overgeven was mijn maag leeg en hield ik een tasje met bijna twee liter onnoembare vloeistof in mijn hand. Vervolgens begon ik enorm te rillen, ik had het opeens ijskoud en de airconditioning in de bus hielp daarbij een handje mee. Ik voelde me grieperig worden en kreeg pijn in m’n rug van die belabberde stoelen in deze bus. We stonden vrijwel de hele tijd in de file, dus na een slopende rit van bijna zeven uur kwamen we aan in Accra. Ik was kapot toen ik eindelijk in een hotel languit op bed kon liggen en onder de lakens kon kruipen. |
