| DINSDAG 16 NOVEMBER
Naarmate het einde nadert van mijn vakantie, lijkt de fase van berusting ook steeds meer voorbij. Niet mijn persoonlijke berusting raakt ten einde, nee, ik voel me nog altijd vrij relaxed, maar de berusting over hoe dingen werken in de Ghanese maatschappij. Het einde van die maatschappelijke berusting wordt opgevolgd door teleurstelling, bitterheid en wanhoop. Ik zie dingen om me heen waarna ik me afvraag: komt het nog ooit goed met dit land? (En vergeef me de westerse bijdehandheid, maar ik heb het beste voor met de mensen hier). Het zijn vaak simpele dingen, waarvoor slechts kleine veranderingen nodig zijn om het leven zoveel aangenamer te maken. Zoals iets onnozels als het formaat van de bedden. Bedden in Ghana zijn kort en breed. Ik meet 1,78 meter, ben dus niet buitengewoon lang vergeleken met de gemiddelde Ghanees, maar mijn voeten bungelen altijd over het voeteneind. In de breedte kan ik mijn armen languit strekken zonder dat ze over de rand hangen. Waarom maken de timmerlieden de bedden niet lang en smal? (Want veel dikke Ghanezen zijn er niet.) Dat levert een aangename bedrust op voor miljoenen Ghanezen, die daardoor overdag fitter en uitgeruster zijn om allerlei dingen te ondernemen. En het scheelt kosten in de gezondheidszorg, omdat rugpijn en verkrampte benen dan verleden tijd zijn. Deze hele operatie kost niks, want de hoeveelheid hout voor een bed blijft hetzelfde. Een ander voorbeeld op een grotere schaal. Ik las in de Daily Graphic dat de regering een airstrip laat bouwen in de dunbevolkte noordoostelijke Volta-regio. Maar Ghana Airways, de enige luchtvaartmaatschappij in het land, is een paar maanden geleden failliet gegaan! Laat de regering eerst orde op zaken stellen bij Ghana Airways, want wat heb je aan vliegveld zonder vliegtuig. De regering kan het geld beter uitgeven aan wegen. Ik bedacht dit allemaal terwijl ik in Accra door lastige types werd lastiggevallen en op zoek was naar wat souvenirs. Ik liep weer langs de Markola Market waar ik de tweede dag ook was, nu wat meer geharnast dan toen. Ik kocht een paar Ghanese en Nigeriaanse cd’s, ging op jacht naar wat Sinterklaas-inkopen en vluchtte weg toen een vrouw hysterisch begon te schreeuwen toen ik (vanuit de verte) een foto nam. Ik was de lusteloze Ivorianen in mijn hotel zat en wilde de laatste (volledige) avond in Ghana mezelf te buiten gaan in een duur en exclusief restaurant. Ik was de enige gast in het decoratieloze en smaakloos ingerichte restaurant. De halve liter rode huiswijn, die ik ook nog moest proeven, smaakte ronduit afschuwelijk. Het leek alsof de wijn maandenlang onder de hete zon had gelegen, zo zuur, dat ik het spul nauwelijks door mijn keel kreeg (en bij mij zegt dat wel wat). Bijna voor niets nam ik een taxi terug naar mijn hotel. De taxi’s hier worden steeds goedkoper. Misschien heeft het met mijn bruinere huidskleur te maken, zodat ik eruit zie als iemand ‘die weet hoe het werkt’. |
