| MAANDAG 8 NOVEMBER
Laat in de ochtend ging ik te voet naar Larabanga, een dorpje vlakbij het park. Het was een tocht van vijf kilometer over een rode zandweg, vrijwel zonder schaduw. De hoge bomen waren zo schaars, dat ik onder elke boom die ik tegenkwam ging pauzeren om mijn vochtgehalte op peil te brengen. Vies en bezweet kwam ik aan bij het enige café in het dorp, waar ook het stel uit Slovenië uit flessen water zat te lurken. We praatten een beetje over ditjes en datjes toen er twee Nederlandse meisjes aan kwamen. Eentje had een fiets in haar hand, de ander zat helemaal onder het bloed en hield een donkerrode zakdoek tegen haar kin, waar het bloed uit gulpte. Zij was onderweg naar het dorp gevallen van haar fiets. Vuurrood van de blakende zon en redelijk geshockeerd (ze trilde behoorlijk) nam ze plaats bij ons. ,,We must see a doctor”, zei haar vriendin. Ik had nog wat vochtige tissues bij me waarmee we de bijna opgedroogde bloed van haar armen, benen en gezicht konden wrijven. De eigenaar van het café nam hen vervolgens mee, op zoek naar een auto om de onfortuinlijke reizigster naar het ziekenhuis te brengen. Het incident weerhield ons er niet van naar de beroemde moskee in het dorp te gaan. Volgens sommigen stamt die uit de 13e eeuw, volgens anderen uit de 15e eeuw. We moesten een ‘toegangsprijs’ betalen van 1 euro, ook al mochten we er niet in. We mochten er alleen omheen lopen, en zelfs daar moet je in Ghana voor betalen. Terug in het café hoorde ik van de tweelingbroer van de eigenaar een gruwelverhaal over de recente beroving van toeristen op de weg tussen Larabanga en Mole Nationaal Park. Met het idee dat elk moment uit het struikgewas een roversbende kon opdoemen, liep ik onder de snikhete zon terug naar het park. Ik kwam alleen tientallen schoolkinderen tegen die me elk afzonderlijk vroegen hoe ik heette en waar ik vandaan kwam. Halverwege werd ik opgepikt door een minibusje die me veilig naar het hotel bracht. Daar ben ik – buiten het bediende personeel om – zowat de enige man. In het hotel zijn enkele tientallen vrouwen, en ook de afgelopen weken kwam ik vrijwel alleen vrouwen tegen die in Ghana aan het rondreizen waren. Ik kan mijn geluk niet op, omringd te zijn door zoveel vrouwelijk schoon! Waarom mijden mannen Ghana? De vrouwen, of meisjes liever gezegd, zijn wel jong. Sommigen zijn niet ouder dan 18 jaar en voor de eerste keer op reis buiten Europa. Dat neemt niet weg dat ik ‘s avonds tijdens het eten alleen maar vrouwen om me heen had, variërend in leeftijd van 18 tot begin dertig. Wat kan een man zichzelf nog meer wensen? Juist! Maar daar laat ik me in dit dagboek niet over uit…. (maar er is niks speciaals gebeurd, hoor). |
