Ver na middernacht – ongebruikelijk voor Mexico – kwam ik terug bij mijn hotel. De deur was al op slot, maar de Nederlander die mee was met de toer sprak voldoende Spaans om via de intercom duidelijk te maken dat we er thuis hoorden. Vanochtend dus laat opgestaan en rond lunchtijd zat ik aan het ontbijt – terwijl het regende! Als je ervoor kiest alleen te reizen zijn er altijd een hoop dingen die je moet regelen, en vandaag was zo’n regeldag. Ik was bijna vier uur kwijt – inclusief het schuilen voor de regen – om uit te vinden of en zo ja, hoe laat, morgen tijdens daglicht bussen rijden naar Tuxtla Gutiérrez. Er rijden s’ nachts wel allerlei bussen, maar ik heb geen zin het advies van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken in de wind te slaan om niet ‘s nachts met de bus te reizen. Toevallig hoorde ik van Christina dat een stel onlangs nog is beroofd in een nachtbus in Chiapas, de beruchte regio waar dat advies voor geldt en waar ik perse weer naartoe moet omdat het daar zo mooi schijnt te zijn. (Terwijl ik dit schrijf zie ik naast me in een bankgebouw een bewaker met geweer televisie kijken – maar hij heeft geen helm op!). Onhandigerwijs ligt het eerste klasse busstation aan de ene kant van Oaxaca en het tweede klasse busstation aan de andere kant van de stad. Bij de eerste ving ik bot: er gaan overdag geen luxe bussen naar Tuxtla. Waarom rijden ze allemaal in de duisternis, gezien de kans van struikrovers langs de weg? Ik begrijp er niks van. Misschien om de drukte te vermijden? Het wordt dus een trage tweede klassebus, zo vond ik later uit. Daarvan rijden er wel een paar terwijl de zon schijnt. Ik zit in een perfect hotel, want je kunt er gratis mezcal pakken, dus na een bodempje van het giftige spul en na het verorberen van een pizza pepperoni met welgeteld vier stukjes pepperoni, maakte ik me op om Tjeerd en Sandrine te zien. Vanavond arriveren zij in Oaxaca. Ik kwam ze tegen op het terras van Bar Del Jardin, en ze waren flink chagrijnig. Tjeerd was op zijn eerste dag in Mexico al zijn portemonnee kwijtgeraakt en had daarvan met pijn en moeite aangifte gedaan bij de politie. Maar de ijzige stemming verdween al snel na een paar biertjes en de uitzinnige figuren op straat die met Halloween-maskers op nog het dodenfestival vierden. We sloten het treffen in Mexico af met een originele volkszanggitarist en een paar glaasjes van dat sfeerverhogende spul: mezcal.

Lees verder naar zondag 2 november