Dagboek van Mexico
Woensdag 22 oktober 2003
Ik was blij toen ik in het vliegtuig zat. Na maanden van keihard werken, inclusief de weekenden, was ik zelden zó toe aan een welverdiende vakantie als nu. Of: om de Amsterdamse hectiek te verruilen voor een ongezonde, vervuilde stad met meer dan 20 miljoen inwoners. Jawel, ik vloog naar Mexico City, de stad met de meeste zielen ter wereld.
Om 14 uur vertrok mijn rechtstreekse KLM-vlucht, een mooie goddelijke tijd om op het laatste moment nog wat dingen in te pakken en op mijn gemak naar Schiphol te gaan. (Aangezien Mexico een zeer katholiek land is en ik zelf ook katholiek ben, lijkt het me wel leuk in dit reisverslag toepasselijke termen te gebruiken….). De vlucht was lang, ruim 11 uur, en de KLM-service was waardeloos, zoals altijd. Veel te weinig beenruimte en alleen kort na de start kreeg je vlak na elkaar twee alcoholische versnaperingen. De overige tien uur moest je het met water en appelsap doen.
De koffie kreeg je terwijl je nog met je smakeloze hoofdgerecht bezig was – vanwaar die haast op zo’n lange vlucht? Omdat de stewardessen hun favoriete piloten willen doornemen of omdat ze een dutje willen doen? Hopelijk wordt de dienstverlening met de overname door Air France een stuk beter. Niet vergeten op de terugweg nog wat blauwe KLM-prullaria mee te nemen, wie weet bestaat dat straks niet meer!
Tegen zonsondergang plaatselijke tijd landde het toestel in Mexico City. Enigszins wankel op mijn benen manoeuvreerde ik vrij snel langs de douane, al het papierwerk en de bureaucraten in me op nemend. Waarom altijd tig formulieren invullen? Denken ze daarmee terroristen te pakken? Zelfs bij de uitgang moest ik mijn rugzak nog een keer door een röntgenapparaat loodsen. Kennelijk vertrouwen ze de buitenlandse vliegvelden niet en willen ze het zekere voor het onzekere nemen om te voorkomen dat je een bom het land in smokkelt.
Net als elders in de wereld zijn taxichauffeurs niet te vertrouwen, ervoer ik toen ik in een soort van kruising tussen een jeep en een limousine werd geleid. De taxichauffeur moest zo nodig eerst een door mij ongevraagde medepassagier afzetten aan de andere kant van de stad, vroeg vervolgens veel te veel (25 dollar) en zette me toen ook nog op de verkeerde plek af. Gelukkig wist ik snel in het donker – dus heel gevaarlijk – heelhuids mijn hotel te vinden.
► Lees verder naar donderdag 23 oktober
