Dagboek van een wereldreis

Maandag 26 februari (dag 114)

Ik heb geprobeerd mijn artikel af te schrijven, en ik geloof dat het is gelukt. Nu nog proberen het leesbaar door te faxen naar Nederland en hopen dat het wordt geplaatst in Trouw. Ik kan het geld goed gebruiken met de vele reisplannen die ik nog in mijn hoofd heb. Voor de rest weinig gedaan vandaag. Ik heb hulp geboden aan een Duitser die Nederlands wilde leren en helemaal verrukt was over Nederland (hij wilde er de rest van zijn leven gaan wonen).

Tegen de avond had ik zin om te experimenteren. Ik moet daar tijdens deze reis wel mee oppassen, aangezien ik het nu (de volgende dag) nog in mijn hoofd voel. Op het dak van mijn hotel heb ik een bhang lassi gedronken, een soort groene yoghurtdrank waar een geestverruimend middel in zit verwerkt. Gisteravond probeerden een paar Australiërs het uit en ze werden er erg lollig van. Ik dronk het glas langzaam leeg, maar voelde niets. Na ongeveer een uur voelde ik dat ik aan het veranderen was. Ik begon steeds warriger te praten en voelde me een beetje duizelig worden. De dingen om me heen, de tafels, de stoelen en de mensen, begonnen steeds sneller te bewegen.

Op een gegeven moment zag ik de hele wereld razendsnel om me heen bewegen en had ik het gevoel dat de muren op me af kwamen. Ik werd zo duizelig en zag alles zo snel langs me heen flitsen dat ik maar op bed ben gaan liggen, om niet om en op te vallen. Ik voelde me niet goed worden, mijn hart begon als een razende te kloppen, ik begon heftig te zweten en hevig te hyperventileren. Ik had het idee dat ik dood ging, ik zag donkere vlekken voor m’n ogen en ik kreeg zelfs de illusie dat ik een donkere tunnel in getrokken werd met een fel licht aan het einde. De tijd vloog snel voorbij, elk uur dat voorbij vloog leek een minuut. Ik werd erg wanhopig en wilde naar een ziekenhuis, mezelf nooit vergevend wat voor stommiteit ik mezelf had aangedaan.

Maar ik zat gevangen in de surrealistische wereld waar ik in terecht was gekomen door het drinken van die bhang lassi. Ik was bij bewustzijn, maar ook weer niet. Ik had mezelf niet meer onder controle. De rillingen liepen over mijn lijf en voelde me zeer angstig. Plotseling werd alles heel rustig en begon ik me heel relaxed en gelukkig te voelen. Ik ademde weer rustig en kwam ik in de verrukking hoe geweldig alles om me heen eruit zag. Het was inmiddels donker geworden, en ik liep de straat in buiten mijn hotel. Er was daar net een Indiase trouwparade aan de gang, vol met muziek, flikkerende kaarsen, gekleurde lichtjes en vrolijke mensen. Ik was in de hemel beland! Tenminste, dat dacht ik. Het was op dat moment precies wat ik van de hemel verwachtte. Ik ging ergens wat eten en ging terug naar mijn hotel. Daar viel ik in een diepe, diepe slaap.

► Verder lezen naar dinsdag 27 februari.

ReizenReizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam