Dagboek van een wereldreis

Maandag 13 november

Tripoli hadden we snel gezien, dus meteen maar zuidelijker naar Beiroet. Over een weg langs de kust vol met luxe hotels met zwembaden. We zagen weinig tekenen dat dit land nog maar kort geleden 20 jaar lang door een burgeroorlog verscheurd is geweest, maar dat veranderde drastisch toen we Beiroet naderden. Bij binnenkomst zag je overblijfselen van in puin geschoten gebouwen en in het centrum staan nog veel gehavende gebouwen naast glinsterende nieuwe gebouwen die er net zijn neergezet.

Er wordt hard gewerkt het oude puin op te ruimen en de Libanese regering heeft duidelijk de bedoeling van Beiroet een moderne, westerse stad te maken vol uitstraling en elegantie. Vanuit het raam van ons hotel, dat de oorlog heeft overleefd, kijken we uit op een gebouw vol met kapotgeschoten ramen, zwart verbrande muren en een verwaarloosde inrichting. De vervuilde gordijnen wapperen langs de door granaten getroffen ruiten naar buiten. Waarschijnlijk is er meer dan 20 jaar niets aan gedaan. Nog steeds valt regelmatig de elektriciteit uit, net als toen (op dit moment zit ik dus weer in het donker).

Vanavond zaten we te eten bij de Pizza Hut, een moderne Amerikaanse tent, toen ook de elektriciteit uitviel. Het behoort tot de gewoontes van deze stad, net als het willekeurig stromende water. Heel handig, als de wc niet doorspoelt na overspoelt te zijn met diarree.

► Verder lezen naar dinsdag 14 november.