Dagboek van een wereldreis
Maandag 20 mei
D-day vandaag. Het is in ieder geval de langste dag van mijn wereldreis, iets van 34 uur. Ik vloog van Hongkong naar Los Angeles en ben daardoor meteen tien uur terug in de tijd gebombardeerd. Mijn dag bestond uit twee korte dagen en twee korte nachten. Gezeten in het vliegtuig heb ik een nacht meegemaakt en toch kwam ik op dezelfde dag om twee uur ‘s middags in Los Angeles aan, terwijl ik een uur daarvoor uit Hongkong ben vertrokken. Ik moest overstappen in Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Naar Taipei met Thai Airways, naar Los Angeles met EVA Air. Een Taiwanese maatschappij waar ik tot enkele dagen terug nog nooit van had gehoord. Terwijl ik in mijn extra nachtje een mislukte poging deed de slaap te vatten, dwaalden mijn gedachten over de voorbije maanden. Ik heb het gevoel dat mijn trip naar Amerika m’n “echte” wereldreis een beetje afsluit. Het echte afzien is er in Amerika niet bij. Aan de ene kant trekt me dat wel, het lekkere luxe en comfortabele leventje dat me als reiziger te wachten staat. Maar aan de andere kant vond ik het slapen in de buitenlucht op het dak van een hotel, het wandelen door de bergen en de jungle en het reizen als enige en zonderlinge westerling in overvolle bussen onvergetelijk. Ietwat misselijk landde ik in Los Angeles. Het vliegtuig moest zonodig rondcirkelend en op en neer schuddend op het vliegveld neerdalen. Na bijna acht jaar weer terug in The States. Aan die zestien maanden in Norfolk heb ik goede herinneringen, maar die werden van het ene op het andere moment de grond in geboord met mijn “welkome” ontvangst in L.A. Ik kreeg een speciale behandeling door de immigratiedienst. Ik werd uit de lange rij wachtenden gepikt, moest de inhoud van mijn rugzak uitgebreid laten zien en kreeg insinuerende vragen en opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd door hard schreeuwende dictatoriale en autoritaire immigratiemannetjes en -vrouwtjes die denken dat ze de wereldmacht in handen hebben maar niet eens weten waar de hoofdstad van hun eigen land ligt. Dat ik naar Syrië en Libanon ben geweest was natuurlijk compleet fout en ik kreeg te horen dat ik bij mijn volgende bezoek aan de VS maar beter wél een retourticket kon laten zien. Maar ik heb in Hongkong juist een Amerikaans visum aangevraagd omdat je in Hongkong geen vliegticket kan kopen van New York naar Amsterdam, logischerwijs. Nederlanders hebben normaal niet eens een visum nodig. Ik wilde luiduit assholes schreeuwen naar deze lui, maar ik kon me nog net beheersen door het te fluisteren.
Verder lezen naar dinsdag 21 mei.
