Dagboek van een wereldreis

Donderdag 18 april

Saigon valt me tegen. Ik heb van andere mannelijke reizigers enthousiaste verhalen gehoord over de schoonheid van de vrouwen op de motorfietsen en die in het algemeen, maar dat heb ik nauwelijks kunnen bemerken. Het is op het eerste gezicht weer zo’n zelfde drukke, stinkende Aziatische miljoenenstad met gigantisch veel verkeer. De vrouwen dragen een stofkapje over hun mond tegen de luchtvervuiling. De mannen hebben doorlopen, ernstige gezichten. Het is moeilijk te zeggen na één dag in Saigon, maar ik heb het gevoel dat de mensen hier veel ongelukkiger zijn dan in de plaatsen die ik hiervoor in Vietnam heb bezocht. Saigon heeft bij mij en bij veel andere mensen natuurlijk de reputatie die is aangewakkerd door de Amerikaanse films over de Vietnam-oorlog, of door de musical Miss Saigon die ik vlak voor mijn wereldreis in Londen heb gezien. Volgens die reputatie is Saigon een bruisende stad met vele smalle straatjes vol met neonreclame waar sex, muziek en drank de aantrekkingskracht vormen. Nu is het vooral het drukke verkeer dat de boventoon voert, je kan er niet omheen. Ik heb het Museum of American War Crimes en de vroegere Amerikaanse ambassade (met dat beroemde helikopterdek) bezocht, maar daar kon ik niet de beelden oproepen die ik had van de films, documentaires, boeken en musical van de Vietnam-oorlog. Een oorlog is verschrikkelijk, dus misschien is het juist wel goed dat de tekenen daarvan worden uitgewist.

Verder lezen naar vrijdag 19 april.

ReizenReizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam