Dagboek van een wereldreis

Zaterdag 9 maart (dag 126)

Zoals ik al zei, ik mag niet te vroeg juichen. Het kostte me vandaag behoorlijk wat onverwachte en vermijdbare hindernissen om mijn eindbestemming, Tuchkere of zoiets, te bereiken. Het eerste traject ging voortreffelijk, in twee uur lukte het mij de afstand af te leggen waar drie uur voor staat (ik wil er geen racewedstrijd van maken, maar ik loop nou eenmaal snel). Daarna trof het verkeerde lot me en verdwaalde ik.

Ik volgde een pad steil omhoog dat een bos inging en gelukkig (héél gelukkig) kwam ik een koeiendrijver tegen die me er op wees dat ik de verkeerde kant opliep. Ik ben toen weer teruggelopen en het kostte me een uur en heel wat zweet om het juiste pad weer te vinden. Hoewel, dat was eigenlijk ook geen echt pad. Ik heb meer op de bedding van de rivier en door de rivier zelf gelopen dan op een duidelijk pad. Volgens mijn kaart lag het dorp langs de rivier, dus vroeg of laat zou ik het dorpje tegen moeten komen. Ik zal wel de verkeerde route hebben gevolgd, maar uiteindelijk heb ik mijn eindbestemming toch gevonden.

Opgelucht, en vooral niet teveel nadenken over wat er gebeurd zou zijn als ik die koeiendrijver niet was tegengekomen. Misschien moet ik dat morgen ook doen, gewoon door de rivier lopen. Dan vind je altijd wel de gezochte dorpjes die meestal langs de rivier liggen. In m’n lodge zit ook weer de grote groep luidruchtige Franse toeristen die me al vanaf de eerste dag achtervolgen. Op de een of andere manier krijg ik steeds meer hekel aan de Fransen.

► Verder lezen naar zondag 10 maart.