Dagboek van een wereldreis

Vrijdag 8 maart (dag 125)

Tijdens de hele appeltaarttocht die ik aan het volgen ben, kun je inderdaad overal appeltaart krijgen. Maar wat me opvalt is dat of je nou appeltaart, pizza, pannenkoeken, pasta of brood bestelt, het allemaal hetzelfde smaakt. Er is kennelijk slechts één soort meel verkrijgbaar. Het eten begint dus een beetje eentonig te worden, maar ja, dat hoort bij het harde bestaan dat reizen heet.

Hoewel het vandaag minder hard was. Althans, de route was beter begaanbaar en het was droger dan gisteren. Toen ik aan het ontbijt begon waren de meeste hotelgasten al vertrokken, maar ik kwam ze later weer tegen toen ik al een paar uur relaxed in mijn lodge in Ghasa zat, mijn eindbestemming voor vandaag. Dat geeft je een goed gevoel, veel later dan de anderen vertrekken en veel eerder aan komen. Ik kwam ze onderweg natuurlijk wel tegen, toen ik ze passeerde.

Ik probeer mezelf niet de hemel in te prijzen, maar ik ben toch wel trots op mezelf dat ik het Himalaya-gebergte aan het bedwingen ben. Terwijl ik niet eens van tevoren heb getraind (in Pokhara heb ik alleen geluierd en bier gedronken). Het zwaarste deel van m’n trektocht zit erop, de komende twee dagen is het traject vrij vlak. Ik verbaas me erover dat ik zo’n goede conditie heb. Dat zou je niet verwachten van een wereldreiziger die continu gevaren, eigenaardige culturen, vreemd voedsel en primitieve omstandigheden moet trotseren. Ik zal echter niet te vroeg juichen, want mijn expeditie is nog niet ten einde.

► Verder lezen naar zaterdag 9 maart.