Ghana Reis Dagboek

WOENSDAG 3 NOVEMBER

Met amper elektriciteit en geen stromend water was ik nu echt in de natuur beland. Er was alleen zonne-energie, waardoor ik in mijn kamer gisteravond alleen een schaars verlichte tl-buis tot mijn beschikking had. Water is te halen bij een waterpomp en het is zelfs te drinken, zei een Engels meisje die hier al langer verblijft voor een onderzoek naar apen. Ik nam de proef op de som en vulde op typisch Afrikaanse wijze mijn veldfles. Ik werd niet instant ziek toen ik het dronk. Een Ghanese familie bereidde typisch Ghanese maaltijden die verrukkelijk smaakten. Toen ik gisteravond op de veranda zat, keek ik naar de sterren en zag ik in de verte het weerlicht van een onweerswolk die voorbij dreef. Ook werd ik belaagd door allerlei curieuze megagrote insecten, een wat mindere kant van de natuur (meestal sla ik ze blindelings van me af zonder eerst hun geleedpotige lichaam te bestuderen en te ontleden – zo ver reikt mijn interesse voor biologie niet). Vanochtend ging ik met de vrouwelijke gids Patience op pad, op zoek naar apen. En we kwamen ze tegen, overal. Zowel de Mona-apen die niet bang zijn voor mensen en die grappige kunstjes laten zien om je banaan uit je hand te grissen, als de Colobus-apen die mensschuw zijn en die je van boven in een boom wantrouwend gadeslaan. Die laatste zijn ook groot en gevaarlijk en we moesten snel een paar stappen terug doen om te voorkomen dat ze ons aanvielen. Eindelijk heb ik dan toch wat beesten in het wild gezien, en voldaan toog ik naar de zanderige weg om te wachten op een tro-tro die me weer terug naar de bewoonde wereld zou brengen. Na een uur wachten in de schaduw van een boom kwam er een rammelbak aan waar ik me zelf met veel moeite in wist te persen, met de minste (of eigenlijk geen) beenruimte tot nu toe in Ghana. Na een overstap in Nkoranza was ik weer terug in Techiman. Gezien het late tijdstip was ik genoodzaakt er de nacht door te brengen. Ik moest noodgedwongen mijn toevlucht zoeken tot een hotel waarvan geen enkele kamer was schoongemaakt. Bij een houten stalletje kocht ik de Daily Graphic, en tot mijn schrik las ik dat gisteren in Amsterdam Theo van Gogh is doodgeschoten door een Marokkaan. Net nu ik ver en onbereikbaar ben, gebeurt er zoiets heftigs in de stad waar ik woon en waar ik over schrijf. Ik moest denken aan mijn collega’s, die deze klus zonder mij moeten klaren. Ik belde mijn ouders, en heel Nederland is in rep en roer door deze brute moord. Zoals gewoonlijk was ik de enige blanke in Techiman en ik moest continu aan deze moord denken toen ik zat te eten in het restaurant van mijn hotel. Ook ene Edith, een niet onaantrekkelijke Ghanese vrouw die tegen me aan leunde en over mijn rug streelde op zoek naar een nummertje, kon me niet van mijn gedachten afbrengen.

Lees verder naar donderdag 4 november

ReizenReizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam