| DONDERDAG 11 NOVEMBER
Wat aanvankelijk leek op twee leuke meiden, bleek naderhand een heel wat minder onschuldig gezicht te hebben. Ik moest m’n mening over Anne en Heidi vandaag drastisch naar beneden bijstellen. Feeksen zijn het, drammerig, gierig, betweterig en zonder respect voor de Ghanese cultuur. Met die twee en de Canadese moeder en zoontje ging ik per taxi naar Paga, tegen de grens van Burkina Faso aan. We hadden een taxi gecharterd om ons daarheen te brengen, twee uur te wachten en ons weer terug te brengen voor ongeveer 12 euro. Niet veel geld met z’n vijven, als je bedenkt dat Paga een uur rijden is. A. en H. vonden dit eigenlijk al teveel. Paga staat vooral bekend om zijn krokodillenvijver. In een klein meertje leven al honderden jaren lang vierhonderd krokodillen. De lokale bevolking heeft deze beesten heilig verklaard omdat een krokodil in de 17e eeuw een stamhoofd een handje hielp met het oversteken van een wild kolkende rivier. De krokodillen hier worden, in tegenstelling tot in de rest van Ghana, dus ook geen ‘haar’ gekrenkt. Een ‘gids’ stond ons op te wachten toen de taxi bij de vijver parkeerde. Hij had een officeel aandoend naambordje op, maar dat zegt niet altijd zoveel. Hij vroeg 30.000 cedis om ons rond te leiden, terwijl mijn reisgids 10.000 cedis vermeldde. ,,Old prices”, zei de gids, waarop A. en H. in woede ontstaken. Zij lieten luidruchtig weten dit belachelijk te vinden en weigerden dit bedrag te betalen. Na een hoop gekissebis over en weer ging de gids akkoord met 15.000 cedis, slechts 1,50 euro, plus nog eens datzelfde bedrag voor een kip. Die ongelukkige kip zou aan een van de heilige krokodillen worden gevoerd. Toen we naar de vijver liepen, kwamen er meteen vijf kroks onze kant op kruipen. Ze kwamen angstig dichtbij, maar een paar dorpsbewoners zorgden er met een tak voor dat de beesten geen kans kregen ons in de kuiten te bijten. Ook moesten we natuurlijk allemaal met een krok op de foto, zijn staart vasthoudend, wat ik schoorvoetend deed. De nog levende kip werd naar een van de beesten gegooid en was binnen een minuut verslonden. Het huidige stamhoofd woont nog steeds in hetzelfde paleis dat zijn gelukkige voorouder in 1670 vlakbij de vijver had neergezet. Voor 15.000 cedis mochten we daar een kijkje nemen, maar ook dat vonden A. en H. eigenlijk teveel. Terwijl de hevig zwetende gids zijn best deed ons alle uithoeken van het paleis te laten zien, zaten A. en H. nog steeds te morren over het geld. Volgens de gids wonen er momenteel maar liefst 670 mensen in dit paleis, dat uit een verzameling rijkelijk beschilderde lemen hutjes bestaat. Van sommige hutten was het oorspronkelijke dak van palmbladeren vervangen door een dak van golfplaten. Een paleis heeft in Ghana toch een iets andere betekenis dan een paleis in Europa, of althans wat ik me er als westerling bij voorstel. Na de rondleiding vroeg de gids om een kleine donatie voor het stamhoofd, maar dat ging het Duits-Finse duo helemaal te ver. Om van al het gezeik af te zijn en omdat ik vond dat A. en H. de gids al veel te lang onredelijk behandelden, betaalde ik de donatie van omgerekend 2 euro uit eigen zak. Natuurlijk moet je je niet teveel laten oplichten, maar er zijn grenzen. Voor dat weinige geld je enorm opwinden heeft weinig zin. Dit is nou eenmaal de manier hoe het werkt als blanke in Afrika. En onderhandelen en afdingen doe je met een lach en een grapje, en niet met de hautaine houding die vooral A. eigen was. Ook de taxichauffeur kreeg van A. (een jaar of 25) op de terugweg nog een paar flinke uitbranders omdat hij haar niet op de goede plek afzette en omdat hij iets meer vroeg nadat we langer dan twee uur beslag op hem hadden gelegd. Ik was blij toen het vrekkige duo Bolga in de middag weer verliet. |
