| ZONDAG 7 NOVEMBER
Mijn hotel in Mole Nationaal Park ligt bovenop een klif. Vanaf het balkon van mijn chalet kijk ik uit over de bomen en meteen zag ik al een paar olifanten in een meertje spelen. Wat een prachtige plek! Meteen toen ik hier arriveerde, wist ik dat ik hier een paar dagen wil blijven. Er is zelfs een zwembad van waaruit je al spartelend in de verte de beesten voorbij ziet lopen. Ik zat even buiten een boek te lezen, toen ik vlakbij gegil hoorde. Een baviaan, een behoorlijk grote aap, ging er met de camera van een Nederlands meisje vandoor. Gelukkig voor haar liet hij het toestel even verderop in het gras vallen. Toen kwam het beest mijn kant op gerend, waarop ik snel mijn boek en mijn andere spullen pakte, mijn chalet in vluchtte en de deur op slot deed. Toen ik vervolgens uit het raam keek, zat de aap met z’n gele ogen me op de rand van mijn balkon schaapachtig aan te kijken. Enkele minuten later zat ik weer relaxed op mijn balkon met boek en al, met de sleutel van m’n deur binnen handbereik, toen ik werd omsingeld door een groep kleinere groene apen met een beige gezicht. Ze klauterden genoeglijk in een paar bomen, namen een kijkje bij het chalet naast mij en renden naar mij toe, net toen ik een foto had genomen. Kennelijk houden ze er niet van om gefotografeerd te worden. Vliegensvlug snelde ik weer mijn chalet in en besloot het lezen van een boek op mijn balkon vandaag voor gezien te houden. Die apen jatten alles wat ze jatten kunnen, begreep ik van de medewerkers van het hotel. Ook naar het zwembad moet je zo min mogelijk meenemen, werd me verzekerd. Voor de zekerheid liet ik de sleutel maar bij de receptie achter, want voordat je het weet hebben apen het gemunt op zoiets leuks glinsterends aan de rand van het zwembad. Dat ze de gestolen waar vervolgens een paar honderd meter verderop in het park wegflikkeren, daar ben ik niet mee geholpen. In de middag begeleidde James me voor een wandeltocht van twee uur door het park, vlak voor zonsondergang maar nog steeds in de hitte. Ook een stel uit Slovenië liep mee, tot mijn grote treurnis. De vrouw had besloten geen sokken aan te trekken, waardoor we om de vijf minuten moesten stoppen omdat ze aan haar enkels wilde krabben en de muggen wilde wegslaan. Niettemin zagen we antilopen in alle soorten en maten (waaronder de bushbuck die blaft als een hond), wederom vele apen, krokodillen en een grote op de grond waggelende vogel die hier ook op het menu staat. James hoefde zijn geweer niet te gebruiken, want leeuwen kwamen we niet tegen. Alleen de olifanten heb ik tot nu toe helaas nog niet van dichtbij gezien. |
