Reisverhaal Costa Rica

Maandag 28 januari

Vroeg wakker, zo rond half zeven, maar laat volgens mijn biologische klok: zo rond half twee ‘s middags. ‘Guaranteed clear sky’, stond er in mijn reisgids (Footprint dit keer, voor de verandering ben ik eens afgestapt van Lonely Planet). Ik keek naar buiten en zag bewolking, precies boven mijn hotel en omgeving. Daarbuiten was inderdaad een strak blauwe lucht. Die bewolking bleef het grootste deel van de dag boven het centrum van San José hangen.

De hoofdstad van Costa Rica is niet veel bijzonders, zo had ik al snel gezien. Het aantal ‘bezienswaardigheden’ is op één hand te tellen en beperkt zich vooral tot enkele musea, die juist op maandag allemaal gesloten zijn. Ik heb wel het Nationale Theater van binnen gezien, een protserig Europees bouwwerk dat op deze plek van de wereld erg vreemd voorkomt. Ik had verwacht dat San José erg veramerikaniseerd zou zijn, vol met shopping malls, car dealers en fast food outlets. Maar dat valt erg mee. Het gaat toch meer richting een derde wereldland, althans, als ik het centrum bekijk. (In sommige buitenwijken tref je waarschijnlijk wel airconditioned winkelcentra en megasupermarkten aan.)

Terwijl ik in het centrum rondliep struikelde ik af en toe bijna over het afval op straat en de stoepen zitten vol met gaten. Veel gebouwen mogen hoognodig wel eens een opknapbeurt hebben. Wel proefde ik meteen de Latijns-Amerikaanse sfeer zoals die in mijn visioenen voorkwam. Er klinkt overal swingende Spaanstalige muziek, de mensen zijn vrij relaxed en vrouwen lopen in de kortste minirokjes die ik ooit heb gezien.

Ook in mijn hotel lopen er daar heel veel van rond. Ik heb gemerkt dat m’n hotel dé flirtstek is van San José, vol met oudere Amerikaanse mannen die op zoek zijn naar een jonge Tico. In mijn hotelkamer kwam ik trouwens wél een typisch Amerikaans fenomeen tegen hier in Costa Rica: zappend voor de televisie ontdekte ik maar liefst 98 verschillende kanalen!

► Lees verder naar dinsdag 29 januari.