Alweer vroeg opstaan, dit keer om de bus naar Tamale te nemen. Die bus staat al klaar om 8 uur, maar vertrekt pas tweeënhalf uur later. Je moet er echter al om 8 uur zijn om een kaartje te kopen, anders is de bus vol. Die verloren uren die ik moest wachten, spendeerde ik bij Ali’s koffietentje tegenover het busstation. Ali verkoopt echt alleen maar koffie, of althans Nescafé, en dat is een zeldzaamheid hier in Ghana. Het zijn vooral passerende automobilisten die als een soort drive-through bij Ali’s houten koffiekraampje parkeren en een kop koffie nuttigen. Net als elders in de wereld lijkt het erop alsof alleen de ‘rijken’ koffie lekker vinden, want duur is het bij Ali niet. De moslim, die momenteel vast vanwege de ramadan, vroeg of ik Ghana een sweet country vond. ‘Yes, it is a nice country’, zei ik, voordat ik het verschil tussen ‘sweet’ en ‘nice’ uitlegde. Ik, hij en zijn maten moesten er allemaal hartelijk om lachen. Toen ik een foto wilde maken van Ali’s koffiekraampje moesten we uiteraard allemaal poseren, om de beurt. Het leverde vele plaatjes op, sommige nog schuiner en beweeglijker dan de andere, maar gelukkig kan ik met mijn digitale camera de helft weer deleten…. Ali en zijn maten waren snuggere types, ze volgden de Amerikaanse presidentsverkiezingen op de voet via de krakende radio in het kraampje. Ali bleef maar verguld van het bezoek van Clinton jaren geleden. Clinton had Ghana een friendly country genoemd, iets dat Ali niet kon vergeten. Sneller dan verwacht via een uitstekende weg was ik in het hete en droge Tamale. Ook al beoefen ik het jaren niet meer, met m’n achtergrond in m’n achterzak koos ik ervoor in het Catholic Guesthouse te verblijven. Het is een goed, schoon en goedkoop hotel. Maar niet alleen rechtgeaarde katholieken zijn welkom, zo bleek. Net toen ik naar de bar van het guesthouse wilde lopen, moest ik over een paar vrome moslims stappen die op hun matje baden tot Mekka.

Lees verder naar vrijdag 5 november