Dagboek van een wereldreis

Woensdag 17 januari (dag 74)

De slaaptrein was niet echt geriefelijk. De felle lampen in het compartiment bleven de hele nacht aan en een paar Indiërs hadden het lef om tot vijf uur in de ochtend een felle discussie met elkaar aan te gaan. Rond een uur of tien aangekomen in Cochin, waar ik nu nog steeds zit te wachten totdat ik mijn hotelkamer binnen kan. Ik ben met de veerboot naar het schiereiland Fort Cochin gereisd, wat de leukste en meest romantische plek is om te overnachten. Maar zelfs als je in de ochtend arriveert zijn alle hotels al vol.

Uiteindelijk een hotel gevonden waar een jongen zou zitten die z’n kamer wel wil delen, alleen is die jongen helaas nog niet gesignaleerd en heeft hij de sleutel van de kamer. Ik zit nu al een paar uur te wachten en in het hotel zelf blijven ze volhouden dat hij elk moment kan komen. Ondertussen voel ik me (en ben ik) zo ontzettend smerig. Ik heb me nog nooit zo smerig gevoeld tijdens m’n wereldreis. Mijn witte t-shirt is zwart, mijn broek zit onder het vuil, mijn haren zitten compleet door de war en het bruin op m’n armen en m’n gezicht is niet van de zon.

Lekker zweterig overal, het zweet dringt zich zelfs door tot de bankbiljetten in mijn moneybelt en mijn portemonnee. De grijze vlekken in dit dagboekje zijn er gekomen omdat ik per ongeluk met mijn armen op een paar bladzijden heb geleund. Ondanks dat ik een hoop brieven én een pakje heb ontvangen via het postkantoor hier, wordt mijn humeur er door het gebrek aan opfrismogelijkheden niet beter op. Oh, wat heb ik enorme zin in een warme douche met zo’n lekkere, volle, brede straal.

► Verder lezen naar donderdag 18 januari.