Stipt om 20.30 uur vertrok de trein gisteravond, precies volgens de dienstregeling. In de hele eerste klasse coupé was ik de enige, en ik had mijn eigen compartiment. Niet overdreven luxe, maar het bed was redelijk comfortabel en zelfs voorzien van schoon beddegoed. Ik merkte al snel waarom de trein er vier keer zo lang over doet als de bus. Om de haverklap stopte de trein, niet alleen op duister verlichte stations, maar ook in the middle of nowhere. Ondanks het gerammel, het snelle optrekken en het plotselinge remmen viel ik al snel in slaap, moe van alle aandacht die mij ten deel was gevallen. Rond 08.00 uur schrok ik wakker, want volgens mijn reisgids zou de trein om half acht in Kumasi arriveren. De eerste stop daarna was Obuasi, nog ver verwijderd van Kumasi, dus ik hoefde niet te vrezen verder op weg te zijn richting Accra. Rond 11.30 uur, na een treinreis van dertien uur, kwam de trein in Kumasi aan en stapte ik als enige uit mijn treinstel. Het is zondag en dat betekent in dit land dat iedereen in de kerk zit, dus het was heerlijk rustig op straat. Alle winkels, restaurants en bedrijven waren dicht. Na de kerkmis hangen veel Ghanezen een beetje rond op straat of ze verzamelen zich rond boxen waar keiharde muziek uit komt. Overal waar ik liep, hoorde ik de decibellen van vooral Amerikaanse countrymuziek om mijn oren vliegen. Niet veel gedaan vandaag, de treinreis had me toch wel brak gemaakt. Tijdens het eten in mijn hotel raakte ik in gesprek met Eve uit Washington DC, waarmee ik tot voor Ghanese begrippen laat op de avond Star-biertjes achterover heb geslagen. Zij was in Accra voor een aidsconferentie en had er een paar dagen vakantie aan vastgeplakt. Een leuke meid om genoeglijk mee te kletsen, ze had al heel wat in Afrika rondgereisd en zelfs twee jaar in Tanzania gewoond en daar een affaire gehad met een Iraanse piloot.

Lees verder naar maandag 1 november