| ZATERDAG 6 NOVEMBER
De bus naar Mole Nationaal Park vertrekt laat, is onbetrouwbaar en komt misschien wel helemaal nooit aan. Om die reden stapte ik in de taxi van Yusef en zijn broer, die me wel voor het extravagante bedrag van 400.000 cedis naar het nationaal park wilden brengen. ,,Very bad road”, zei Yusef keer op keer. Zijn broer zei tijdens de vier uur durende rit niets tegen mij. De weg bestond inderdaad voor het grootste deel uit een zandpad waar bij vlagen grote kuilen in waren geslagen. Yusef vroeg net als veel andere Ghanezen mijn hulp om naar Nederland toe te gaan, ,,to visit my new friend”, al wist hij niet waar het lag. Hij dacht dat Nederland naast Libië ligt, een land dat hij graag ook nog eens wil bezoeken. Ik zei dat ik hem moeilijk kon helpen, want Yusef heeft geen paspoort, geen Nederlands visum en geen geld. De broer van zijn broer woonde ook nog eens in Holland, zei hij. Ik adviseerde hem eerst connecties aan te knopen met iemand van de Ghanese overheid om een paspoort te bemachtigen, maar van de overheid en de regering moest hij niks hebben. ,,Very bad government”, zei Yusef keer op keer. Ze beloven van alles tijdens de verkiezingen, maar lossen geen enkele belofte in. Zo had de huidige regering beloofd de weg naar Mole Nationaal Park op te knappen, maar volgens Yusef gebeurt er al twee jaar niks anders dan dat graafmachines een hoopje zand naar de overkant van de weg verplaatsen en weer terug. Bij de komende verkiezingen op 7 december zal hij dan ook zeker op de oppositiepartij stemmen, het New Democratic Congress (NDC). Het kunnen in Tamale en omgeving nog wel eens onrustige verkiezingen worden, meent Yusef. ,,We are living on a time bomb.” De strijd van de NDC tegen de regerende New Patriotic Party (NPP) weerspiegelt de strijd tussen de twee bevolkingsgroepen in de regio Tamale die al jarenlang aan de gang is. In 2002 braken er rellen uit met talloze doden, waardoor er in Tamale nog steeds een avondklok van kracht is (al maakt dat niet zoveel uit, omdat het in Ghana na acht uur ‘s avonds toch overal uitgestorven is – ik ga zeldzaam vaak vroeg naar bed). Ruim nadat de politiek de revue was gepasseerd, kwamen we bij de poort van Mole Nationaal Park. Zoals gewoonlijk moest ik als vreemdeling (er zijn toch ook arme Ivorianen?) tien keer zoveel betalen als een Ghanees om naar binnen te mogen, maar ik moest ook nog eens betalen voor de taxichauffeur, zijn broer en de auto! Tegenstribbelen bij de corrupte parkwachter had geen zin, merkte ik al snel, en ik sloot me helemaal aan bij Yusef’s mening over de overheid hier. Al meerdere malen moest hij bij zinloze wegblokkades van de politie enkele bankbiljetten overhandigen om door te mogen rijden. ,,The police in Ghana is very bad”, zei hij keer op keer. Ik was het volstrekt met hem eens. |
