Dagboek van Egypte

Vrijdag 29 september

Ik zit nu in het vliegtuig naar Amsterdam en ik verveel me rot. Buiten is niks te zien, mijn benen zitten klem tegen een schotje voor me en naast me zit een vetzak die me weinig ruimte geeft voor mijn armen. Effe kijken… ah, we vliegen boven Milaan. Nog zo’n twee uur te gaan. Ik was veel te vroeg op het vliegveld vanochtend, waardoor ik al uren rond heb zitten hangen voordat ik in het vliegtuig stapte. Toen ik in het hotel om half acht beneden kwam voor het ontbijt, bleek het plotseling half zeven te zijn. Zonder dat ik het wist, is vannacht de Egyptische wintertijd ingegaan. Met een wee gevoel zat ik in de taxi op weg naar de luchthaven, terwijl mijn oren suisden van de keiharde Arabische muziek die de taxichauffeur op had staan. In gedachten liet ik de afgelopen vier weken aan me voorbij glijden. Wat ik allemaal heb meegemaakt, de hoogtepunten en de dieptepunten en het land en zijn bevolking. De balans is dat ik een onvergetelijke trip heb meegemaakt die ik voor geen goud had willen missen. Hoezeer ik de Egyptenaren soms haatte om hun onbetrouwbaarheid, corruptie en pesterijen tegenover westerse reizigers, toch werd dit vaak weer tenietgedaan door de vriendelijkheid van sommige mensen, het prachtige landschap en de cultuurschatten die in het land te vinden zijn. Als alleen het moderne Egypte zou bestaan met zijn afval, de grimmige gebouwen die nooit worden afgebouwd en de zelfingenomen, irritante kereltjes zou ik allang gillend zijn weggerend. De oases, de Nijl en – ik kan het niet ontkennen – enkele medereizigers hebben op mij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Voor de taxirit naar het vliegveld heb ik via de receptionist in mijn hotel 30 pond betaald. De taxichauffeur had per ongeluk de meter lopen. De eindstand bij de vertrekhal bedroeg 5 pond 47. Het is een voorbeeld dat Egypte typeert… Mijn oren klappen dicht en het bordje ‘Fasten your seatbelts’ is gaan branden. Ik krijg nog een por in mijn zij van mijn Egyptische buurman. Volgens het landkaartje in deze Boeing vliegen we boven Giethoorn. Snelheid: 635 kilometer per uur. Amsterdam nadert en ik voel me moe.

EINDE

ReizenReizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam